Συνεχίζοντας μερικά από τα αποσπάσματα του βιβλίου του – ντομάτα με γεύση μπανάνας- όπου σε κάθε πρόταση του, αποδεικνύει τη γνησιότητα της σκέψης του, τη διαχρονικότητά του αλλά και την ωμή αλήθεια του. Ο Χρόνης Μίσσιος ήτανε ένας ρομαντικός ακόλουθος της σκληρής πραγματικότητας. Ένας επαναστάτης και ένας άριστος παρατηρητής. Ένα ακούραστο χέρι που συνεχώς μαρτυρούσε την αλήθεια μέσα στον καθένα μας, άλλοτε κρυφά και άλλοτε τρανταχτά!
… Εκείνο που μένει ζωντανό και δυναμώνει, είναι αυτή η πουτάνα εξουσία κι οι νταβατζήδες της: σωματική, πνευματική και συναισθηματική καταστολή. Και εσείς, σερ, κάθε φορά που ήταν τσατισμένος ή ήθελε να ειρωνευτεί τον Μπίλη Τζο, τον αποκαλούσε σερ, γιατί ήξερε ότι θύμωνε- “πρέπει να ομολογήσετε πως σε αντίθεση με όλα τα άλλα πλάσματα στον πλανήτη, την κουβαλάτε μαζί σας από την ώρα που θα γεννηθείτε μέχρι να πεθάνετε”… Και ύστερα, ανάλογα με το πόσο προκόψατε, παραγγέλνετε καρυδένιο ή σανιδένιο φέρετρο…
Εξουσία! Γλυκιά και όμορφη. Άνεση στην κατοχή της και παντοδύναμη. Διευκολύνσεις και ευφορία. Σωστά; Δίκαιη; Ισότιμη; Ισάξια; Όμορφη; Για ποιους και για πόσο; Γλυκιά ή γλυκόπικρη; Ή σκέτη ξινίλα; Παντοδύναμη; Άτρωτη; Ή προβληματική; Η ζυγαριά προς τα που γέρνει και ποια μάτια την κοιτάζουν. Την θαυμάζουν. Πιο μυαλό την διαχειρίζεται και πιο σώμα την σμιλεύει. Όχι σωστά! Για να διαχειριστεί κανείς την εξουσία χρειάζεται ήθος και φρόνημα. Χρειάζεται να είναι ελεύθερος. Ελεύθερος! Και εφόσον αυτά τα δυο έχουν εγκαταλείψει τις θέσεις τους ανάμεσα στα έδρανα και στις παραμορφωμένες συμπεριφορές μας, τότε η εξουσία θα ακμάζει με τον πιο λάθος τρόπο και κριτήρια. Με απωθημένες στριφνές συμπεριφορές και συμφεροντολογικά κατάλοιπα.
Σωματική εξουσία. Ο ισχυρός μοιράζει και οριοθετεί. Πνευματική εξουσία… η εξουσία του “θέλω να γίνει αυτό και θα γίνει”. Η πνευματικότητα του “εγώ”. Και προφανώς η συναισθηματική καταστολή. Η σκλαβιά των συναισθημάτων σε στόματα που είναι δειλά να μαρτυρήσουν την αλήθεια. Η εξουσία… έχει την εξουσία να κυριεύει. Δεν διαθέτει δίκαιο γονίδιο. Ο άνθρωπος είναι το πιο ανισόρροπο ον στον πλανήτη. Με μια αλαζονεία εκ φύσεως. Μια τάση για κυριαρχικά πλάνα. Μια τάση προς τον όλεθρο και την καταστροφή. Να αποδείξει τη γνησιότητα της δύναμής του, ανάλογα με την εξουσία που τον περιβάλει σαν φως λαμπερό. Χωρίς να βλέπει παράλληλα τα σκοτάδια που τον αγκαλιάζουν. Για να διαχειριστεί κανείς την εξουσία οφείλει να βλέπει. Καθαρά. Να αντιλαμβάνεται και να έχει φυλακίσει τα πάθη της κακοτροπιάς του. Να έχει πάθει και να έχει μάθει. Πρωτίστως σε προσωπικό επίπεδο. Ώστε να διαχειριστεί το συνολικό.
Ακόμη και ο θάνατος, προβάλλεται με δαύτην. Μόνο που το ύστατο χαίρε, σ’ ένα καρυδένιο φέρετρο, διαρκεί ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, μπροστά στην αιωνιότητα της ηθικής που διάλεξε κανείς να συνυπάρξει.
…Ευτυχία είναι η ίδια η ζωή, αυτή η ασύλληπτη ύπαρξη που μας κάνει τη μεγάλη χάρη να ζήσουμε σαν οντότητες στον παράδεισο της αγκαλιάς της. Αυτόν τον παράδεισο που τον μετατρέψαμε σε κόλαση, αναζητώντας σε λάθος δρόμους την ευτυχία…
Η ευτυχία για τον καθένα έχει άλλο πρόσωπο και χρώμα. Άλλη μυρωδιά και συναίσθημα. Ωστόσο η κόλαση είναι κοινή για όλους. Η κόλαση δεν είναι τίποτα περισσότερο από την απουσία της ατόφιας ευτυχίας. Ευτυχία είναι η επίγνωση. Η αυτογνωσία. Η λογική. Όταν δεν καμουφλάρεται σε κάποιο σκαλοπάτι κακότροπο. Κακοφτιαγμένο που θα μας κατεβάσει έναν όροφο κάτω. Ευτυχία είναι η άνοδος. Η προσωπική. Η βελτίωση και η χαρά. Και χαρά χωρίς κόστος είναι χαρά χωρίς πληρότητα. Ο παράδεισος είναι η αναγνώριση των πληγών μας. Μα ο τελικός προορισμός. Δεν είναι τόπος. Είναι η ολοκλήρωση των εννοιών, η κατανόησή τους, εντοπίζοντας την έννοια της ευτυχίας. Η ίδια η ζωή είναι ένα δώρο που μέσα στην αρένα της, μας επιτρέπει να εντοπίσουμε τα πάντα. Να βιώσουμε τα πάντα. Ευτυχία είναι οι επιλογές που κάναμε. Που κάνουμε. Όπου δεν μας έβγαλαν στο σωστό μονοπάτι και ξανά πήραμε τον δρόμο από την αρχή. Μια τολμηρότητα πράξη ανδρείας. Είναι μια αναζήτηση. Μια έννοια και ένα στιγμιαίο συναίσθημα που συμπληρώνει το κενό της συνειδητότητάς μας.
Ο άνθρωπος απέναντι στο εύκολο γίνεται αυτοκαταστροφικός. Αυτομάτως δυστυχής. Αυτομάτως διαλέγει τη λάθος ευτυχία. Την πιο ελκυστική. Τη λάθος πλευρά της ιστορίας.
… Τι σας έφταιξε ο έρωτας και τον βρομίσατε;
Ο έρωτας είναι πολύ καθαρός για το βρώμικο. Πολύ αγνός για το ανήθικο και ατόφια ειλικρινής για το πλούσια ψεύτικο. Ο έρωτας δεν χωράει στη στενότητα της επιφάνειας. Στα εύκολα σοκάκια της ηδονής και στη δειλία, απέναντι στο απυρόβλητο της τολμηρότητά του.
(Αποσπάσματα από το βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου, Ντομάτα με γεύση μπανάνας)
(Σχολιασμός oinosgrape)
