Είναι σύνηθες φαινόμενο να μένουμε προσκολλημένοι στις γευστικές μας συνθήκες που μεταβάλλονται σε συνήθειες. Και μάλιστα υποσυνείδητα αρκετές φορές. Είναι φυσιολογικό. Αγκαλιάζει τα όρια της λογικής. Για την ακρίβεια δεν τα αγκαλιάζει. Συνυπάρχει μαζί της και με τα “όριά” της. Αλλά… σαφώς και θα υπήρχε ένα “αλλά” στη συνέχεια! Αλλά, δοκίμασε πρώτα πριν διαμαρτυρηθείς. Πριν μείνεις ανένδοτος στις γεύσεις και στα αρώματα της αρεσκείας σου. Το προσωπικό γευστικό μας γούστο, μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο κάποιες φορές, όπως μια βαριά και σκληρή αλυσίδα που σε εγκλωβίζει στην ίδια γευστική τοποθεσία ακίνητο. Και εφόσον το πράξεις, (το να δοκιμάσεις), τότε δώσε λίγο χρόνο σ’ αυτό που δοκίμασες. Μην βιαστείς να μιλήσεις. Ίσως αναθεωρήσεις. Και εγώ μαζί. Παθών πολλάκις!
Έχουμε αναθεωρήσει θεωρώ γευστικά, αρκετές φορές. Μας δόθηκε αυτή η ευκαιρία να το αντιληφθούμε. Προσωπικά, σαν δρομείς, σ’ έναν οινικό λαβύρινθο, θεωρώ πως πήραμε αρκετές ανάσες στο να κάνουμε συνεχείς στάσεις στα μονοπάτια τα οποία μας είχαν αφήσει το στίγμα τους, δίχως να συνειδητοποιήσουμε αρχικώς το -γιατί. Γιατί πολλές φορές τα γευστικά και τα αρωματικά χαρακτηριστικά του κρασιού μας μιλάνε. Μας περιγράφουν και μια άλλη εκδοχή. Αυτή την εκδοχή πέραν της συμπεριφορικής συναικτικότητας στα ποτήρια και στις ποικιλίες μας. Για το πρωσικό μας γούστο, είναι η στιγμή όπου παθαίνει αιφνίδια ένα σοκ. Κάτι πρωτόγνωρο. Και δεν αναφέρομαι στις γεύσεις είτε οινικά είτε γαστρονομικά οι οποίες δεν μας αρέσουν και έχουμε ξεκαθαρίσει μέσα μας το ”γιατί” και το ”πως”. Ή τις γευστικές μας προτιμήσεις και γιατί. Αναφέρομαι σ’ εκείνες που κάτι έχουν να μας πούμε και οι ουρανίσκοι μας γνέφουν θετικά.
Αυτό είναι ένα σημάδι που επιμένει στο να γνωρίσουμε καλύτερα μια καινούργια γεύση για εμάς. Επιμένει να μας την συστήσει. Μια νέα ποικιλία που μέχρι πριν κάπως την είχαμε παρεξηγήσει. Μια γεύση που κάπως την είχαμε στην άκρη της οινικής μας βιβλιοθήκης. Είναι τώρα στην γευστική μας αναζήτηση και στην έγκριση που δίνει η στοματική μας κοιλότητα. Είναι το τέλειο πείραμα για να δοκιμάσουμε σε βάθος την ταυτότητα και τη δομή που γεννάται αυτή ακριβώς τη στιγμή. Εκείνη τη στιγμή που αρχίζουμε να αλλάζουμε άποψη. Όπου θα ξεκινήσει μια οινική αναζήτηση στις φιάλες και στους οινοπαραγωγούς της.
Αυτό το φαινόμενο σ’ έναν οινικό λαβύρινθο όπου διανύουμε, δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Σίγουρα όχι. Ωστόσο το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι μια στάση. Εστιάζοντας σ’ ένα οινικό -γιατί- μπορούμε να γνωρίσουμε καλύτερα τη δομή του. Τα χαρακτηριστικά και η ταυτότητά του. Έτσι, κατ’ αυτόν τον τρόπο, μας συναντά η οινική εμπειρία όπως έχουμε τονίσει. Η γνώση αλλά και το προσωπικό μας κριτήριο που χαμαιλεοντίζει προς όφελός μας. Ξεκαθαρίζοντας σ’ αυτό το σταυροδρόμι, σ’ αυτή την οινική στάση, που κυμαινόμαστε γευστικά και αρωματικά με νέες συνθήκες.
Και όπως έχουμε τονίσει στο παρελθόν, η γεύση δεν είναι ”η”. Είναι “οι”. Είναι πολλές γεύσεις μαζί όπου προσάπτουν μια. Την οριστική. Στον συγκεκριμένο χρόνο. Αυτόν τον οινικό χρόνο που διανύουμε. Μια καινούργια γεύση και μια καινούργια αρχή στις γευστικές μας παλέτες ξανά και ξανά. Οι γεύσεις ποικίλουν. Τις βρίσκουμε παντού. Χαμαιλεοντίζουν από ποτήρι σε ποτήρι.
Πηγάζουν ωστόσο από μια κεντρική ιδέα που ονομάζεται έμπνευση. Η σημασιολογία των εννοιών λοιπόν σ’ έναν κόσμο που κυριαρχούν οι αισθήσεις, δηλώνει την ισορροπία της περιγραφής σ’ ένα σύνολο αρωμάτων που παγιώνει διαχρονικά την παρουσία τους μέσων των εικόνων ή εμπειριών τους.
