Όχι δεν θα γίνει κάποια αναφορά στον Φρόιντ. Ούτε στον Νίτσε ούτε ακόμα και στον Κάρλ Γιούνγκ. Είναι απλώς μια παρατήρηση. Μια οινική παρατήρηση. Φυσιολογική. Η οποία σουλατσάρει και γυροφέρνει στα οινικά μονοπάτια μας, την κάθε γευστική μας επιλογή. Στην κάθε γουλιά. Στην οποιαδήποτε ετικέτα. Οποιαδήποτε χρονική στιγμή. Αναλόγως πότε θα τη δοκιμάσουμε. Κυρίως, σε τι ψυχολογική κατάσταση θα είμαστε…
Όλα παίζουν τον ρόλο τους και όλα ασφαλώς είναι θέμα ψυχολογίας. Και αυτό συμβαίνει σ’ ένα ευρύτερο γενικό πλαίσιο όχι μόνο στα οινικά μονοπάτια. Συγκεκριμένα τα οινικά ανάκτορα των αρωμάτων και των γεύσεων, δεν εξαιρούνται από τις παρούσες καταστάσεις. Η διάθεση μας μπορεί να επηρεάσει τον βαθμό της αρεσκείας μας, σε μια ετικέτα. Είτε την έχουμε διαλέξει από το ράφι και αποτελεί ακράδαντα μια προσωπική μας επιλογή, είτε μας την έχουν προσφέρει σ’ ένα ποτήρι κρασιού. Το ίδιο μας το γούστο μπορεί να επηρεαστεί από την ίδια μας την ψυχολογία. Και θεωρώ πως κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί. Δεν είναι όλες οι ημέρες ίδιες! Ακόμη και το ίδιο το κρασί στρεσάρεται. Δεν θα συμβαίνει σ’ εμάς;
Υπάρχουν φορές όπου η διάθεση μας παίζει ποικίλα παιχνίδια με τον ουρανίσκο μας. Δεν υπάρχει κάποια λύση θεόσταλτη σ’ αυτό το στάδιο. Το ένστικτο δηλαδή, λειτουργεί απέναντι στη γεύση, βάση της διάθεσης και μόνον; Και τι γίνεται λοιπόν, σ’ αυτή την περίπτωση; Απολύτως τίποτα! Αυτό δεν αλλάζει παρά μόνον όταν αλλάξει η διάθεσή μας. Αλλά η γεύση μας δεν είναι μόνο ψυχολογία. Είναι και κομμάτι μας! Είναι ένας παράγοντας, άριστα συνδεδεμένος μ’ εμάς. Είναι το προσωπικό μας στοιχείο. Μπορεί ωστόσο να επηρεαστεί; Σαφώς! Και είναι φυσιολογικό! Τόσο από την ψυχολογία μας όσο και από μια γρίπη!
Αναθεωρήσαμε θεωρώ, αρκετές φορές για τη γευστική μας πινελιά απέναντι σε ετικέτες τις οποίες είχαμε δοκιμάσει απρόσεκτα ή μετά από μια κουραστική και βομβαρδισμένη ημέρα από πληροφορίες. Σε μια στιγμή κούρασης- κόπωσης, όπου η γευστική μας συγκέντρωση είχε πάει περίπατο. Είναι η χρονική στιγμή όπου παραλύει η αίσθηση της οινικής αναζήτησης και αποζητάμε απλώς μερικές γουλιές να χαλαρώσουμε. Να ξεδιψάσουμε. Και αυτό, είναι απόλυτα φυσιολογικό να συμβαίνει.
Όπως σχολιάζει και ο φίλος μου ο Βασίλης, αυτές οι στιγμές, αποτελούν την καλύτερη αφορμή στο να ξαναδοκιμάσουμε την ίδια ετικέτα, ακριβώς την επόμενη ημέρα. Μια αφορμή να ξαναπιούμε δηλαδή! Εκείνος το αντιμετωπίζει ως ένα οινικό πείραμα. Αλλά θεωρώ πως έτσι ακριβώς είναι. Για να σιγουρευτεί απέναντι σε μια ετικέτα πως είναι της αρεσκείας του, οφείλει για τον ίδιο, να τη δοκιμάσει σε διαφορετικά χρονικά στάδια της ψυχολογικής του διαύγειας. Από μια άποψη αυτή η εκδοχή είναι πανούργα. Από την άλλη, όπως μου αρέσει να το λέω εγώ, βρίσκει αφορμή να βρέχει τον ουρανίσκο του πιο συχνά. Όπως και να έχει όμως, θεωρώ πως η τεχνική του είναι έξυπνη και αποτελεσματική. Επομένως την υιοθέτησα και έχω να τονίσω, σε αυτή την περίπτωση πως αξίζει.
Μερικές γουλιές κρασί είναι ικανές να μας πείσουν για την ομορφιά τους. Είναι ικανές να αναζωογονήσουν μια αίσθηση ευχαρίστησης, όπου θα οδηγήσει με τη σειρά της, σε μια οινική έκρηξη αρωμάτων και γεύσεων. Αυτή η γουλιά παίζει σημαντικό ρόλο στις αναμνήσεις. Στις εικόνες και στα συναισθήματα. Μια γουλιά από αυτήν, μπορεί να δημιουργήσει μια οινική ισορροπία στην ψυχολογία μας.
Επομένως δοκιμάζοντας την ίδια ετικέτα και βγάζοντας διπλό συμπέρασμα, δεν παθαίνουμε κάποια κρίση προσωπικότητας. Απλά ο ουρανίσκος μας επεξεργάζεται διπλά την ίδια γεύση. Ή τριπλά. ή όσες φορές επιθυμεί ο ίδιος. Διαθέτει και αυτός τη δική του προσωπικότητα. Τόσο αυτός όσο και η ψυχολογική μας κατάσταση που μπορεί να βρίσκει τον δρόμο της ευτυχίας ξανά!
Για τον λόγο αυτό… Η ψυχολογία στον οινικό λαβύρινθο διαδραματίζει το δικό της ρόλο!
